In DogZine nummer 2, juli/augustus 2017, schreef ik mee aan een reportage over hybriden, wolfhonden. Mijn bijdrage betrof:
- research naar de verschillende soorten hybriden wereldwijd;
- de totstandkoming van de Lupo Italiano;
- de Tamaskan in het algemeen;
- de mysterieuze band die de mens al eeuwen lang heeft met de wolf.
-tekstfragment-
WOLFHONDEN EN HYBRIDEN
Wolven hebben iets mystieks. We kennen allemaal het sprookje van ‘Roodkapje en de boze wolf’ en griezelfilms waarin weerwolven de sfeer bepalen. Door de eeuwen heen zijn miljoenen wolven uitgeroeid, hoofdzakelijk door zijn enige echte vijand, de mens. Maar in geringe mate ook onderling, door soortgenoten. De wolf werd met uitsterven bedreigd en nu, anno 2018, worden er regelmatig wolven gesignaleerd. Niet alleen in het wild heeft de wolf zich gemengd met zwerfhonden, er is ook bewust gefokt met wolven.
Alleen de mens heeft een hoger ontwikkelde sociale structuur dan de wolf. Zelfs als het gaat om een wereldwijde verspreiding scoort de wolf hoog, want ook daar staat hij, na de mens, op de tweede plaats.
Wolven blaffen niet, maar als ze huilen kan dat over een oppervlakte van tweehonderdvijftig vierkante kilometer, over een boomloos noordpoolgebied met windstilte, te horen zijn. Deze manier van communiceren is ondergeschikt aan de geurenwereld waarin de meeste roofdieren leven.
De wolf, met zijn vier centimeter lange hoektanden, staat bovenaan de voedselketen. Hij is jager, geen prooi.
Wolven kunnen weken, soms wel een maand zonder voedsel. Onderzoek heeft uitgewezen dat de jacht in slechts 10% van de gevallen succes heeft. Een wolf die was uitgerust met een zendertje en een jaar lang door biologen werd gevolgd, bleek een gebied te bestrijken van maar liefst vijfduizend vierkante kilometer.
Volgens Noord-Amerikaanse indianen waren wolven de personificatie van de wilde geest. Wolven werden verafgood.
We zijn en blijven gefascineerd door wolven, is het niet op het witte doek, dan wel in horrorverhalen. Met de keuze uit steeds meer honden die wolvenbloed in zich hebben of alleen qua exterieur op wolven lijken, zou je kunnen spreken van een uiting van een haat-liefde verhouding. In tegenstelling tot het oude conflict tussen mens en wolf waar premiejagers betaald kregen per dode wolf, de tijd waarin ze werden afgeschoten, gestrikt in de stalen kaken van een wolfsklem of vergiftigd, doen we er nu alles aan hun genenpoel te gebruiken om honden te fokken met hun uiterlijke kenmerken en karakter. Nu loven we de wolf.