DIT MOET ELKE HONDENBAAS WETEN:
PROCESSIERUPSEN ZIJN L E V E N S G E V A A R L I J K !
Mara en Bob kwamen met hun vier x-Mechelse herders terug van een boswandeling. Zoals zo vaak. Maar dit keer was het anders. Ziva, hun jongste hond, liep te schuimbekken. Haar zwarte masker zat vol met wit schuim. Ze probeerde het af te likken. Dat lukte niet. Mara liet Ziva water drinken. Dat ging moeilijk. Ze belde de dierenarts. Hij vroeg: ‘Zijn jullie in het dennenbos geweest?’ Mara antwoordde bevestigend. De dierenarts zei dat zij zo snel mogelijk met Ziva naar de dierenkliniek moesten komen, omdat de hond waarschijnlijk in aanraking was gekomen met een processierups. Toen ze de kliniek binnenkwamen, mochten ze gelijk door naar de behandelkamer, terwijl het vol zat met wachtende mensen en hun huisdieren. Het vermoeden werd bevestigd. De dierenartsen wisten dat er voor Ziva geen tijd verloren mocht gaan. Ziva werd meteen onder narcose gebracht, want behalve door haar baas en bazin liet Ziva zich, zeker nu ze zo ziek was, door niemand aanraken, laat staan behandelen. Met de grootste zorgvuldigheid werd Ziva’s tong met kompressen en water schoongemaakt. Ziva kreeg injecties en medicijnen, omdat het puur vergif was wat ze binnen had gekregen. Ook Maura en John hadden twee weken last van de haartjes van de processierupsen: tientallen jeukende rode bultjes.
Om drie uur ‘s-middags kwamen ze weer thuis. Ziva lag stil en zielig in de kamer. De narcose was bijna uitgewerkt, maar ze bleef op dezelfde plek liggen. Om halfzeven liet Mara haar uit. Het duurde lang voor er een plas uitkwam en tot grote schrik was haar urine bloedrood. Halsoverkop zijn ze teruggegaan naar de dierenkliniek. Ziva moest opnieuw onder narcose.
Haar tong was al goed schoongemaakt, maar een bloedmonster was nog niet genomen. Dat gebeurde nu. Onderzoek wees uit dat haar bloedwaarden op niveau waren. Ziva kreeg nog een extra medicijn tegen rattengif en mocht weer mee naar huis. Het bloedplassen was direct daarna over. De tweede keer plaste ze weer gewoon.
De dierenarts waarschuwde: ‘Ze kan haar tong verliezen’. Een nachtmerrie voor elke hondenbaas. Ziva’s tong werd gitzwart en daarna wit. Zo wit als een gekookte kipfilet. Ziva stonk verschrikkelijk. Wel zo erg dat door heel het huis dezelfde stank hing. Dat werd erger. Opeens was Ziva haar tong, vanaf de ‘tongbasis’, kwijt. De tong was nergens te vinden, dus moest ze hem zelf hebben ingeslikt. De dierenarts zei dat zoiets normaal was. Maar of dit allemaal nog niet erg genoeg was, kreeg Ziva zweren op haar bovenlip. Ze verloor een groot stuk van haar bovenlip. Ineens zat er een gat onder haar neus, waardoor haar tanden bloot kwamen te liggen. Een gruwelijk gezicht. En ook de losgelaten bovenlip lag niet bij Ziva’s slaapplaats. ‘Waarschijnlijk heeft ze die ook zelf ingeslikt,’ liet de dierenarts weten.
De stank in huis nam af, maar rondom Ziva hangt nog steeds een nare lucht. Gelukkig wordt ook dat minder. De dierenarts heeft de twee delen van haar bovenlip aan elkaar gehecht. Ziva moest tien dagen de kap om. Voordat de bovenlip gehecht werd, toen Ziva voor de derde keer onder narcose was, heeft de dierenarts de bek nog eens goed gereinigd en restjes vuil en ‘dood’ weefsel verwijderd. Bob is erbij gebleven. Hij heeft de dierenarts geassisteerd en kon ook nog een aantal foto’s maken.
Mara vertelt: ‘Ik voelde direct dat de openruimte in haar bovenlip te groot was om te kunnen hechten. Helaas had ik gelijk. Na ruim twee dagen knapte de hechting. Het gat was weer bijna net zo groot als voor de operatie. Het draad van de hechtingen hing los, tot de touwtjes uit zichzelf verteerden. Ziva’s boventanden zijn zichtbaar en waterdrinken gaat heel moeilijk en langzaam. Dat ze veel minder drinkt merken we ook als we haar uitlaten. En ze wil haar Royal Canin brokken alleen nog uit onze handen eten, alsof ze haar eigen voerbak niet meer vertrouwt. Ziva kwijlt nu veel, omdat ze een groot deel van haar tong mist. Ziva heeft alleen nog dat deel van haar tong, dat vast zit aan haar onderkaak. Het ‘gat’, dat weer bijna net zo groot was nadat de hechting knapte, is nu toch iets minder groot. Het ziet er niet meer zo heftig uit, maar het zal waarschijnlijk nooit helemaal dichtgroeien.
Verdriet en machteloosheid is wat we voelen. We willen graag dat zoveel mogelijk mensen gewaarschuwd worden voor de verschrikkelijke gevolgen van wat processierupsen honden kunnen aandoen.’
Mara & Bob wonen al geruime tijd in Portugal, maar de processierups is ook in Nederland en Vlaanderen. Hier hebben we de eiken-processierups, die zich ontpopt tot een nachtvlinder. Het is een bladetende rups. Zodra er jong blad aan de eikenbomen komt, in het voorjaar, voelt de processierups zich op zijn gemak. Als zij in grote getalen, in processie, langs de zuidkant, de zonzijde, van de boomstam hun nest verlaten, is er sprake van een plaag. Een nest is te herkennen aan een witte massa draden, ongeveer zoals een groot dichtgeweven spinnenweb. Zo’n processierupsennest zit vol met brandharen, uitwerpselen en vervelde stukjes huid. Elke rups heeft wel tot een miljoen pijlvormige haren die bij bedreiging worden afgeschoten. Die haren kunnen huid, ogen en luchtwegen doorboren, binnendringen. Vaak met desastreuse gevolgen, zoals bij Ziva. Ook al raak je de rupsen niet aan, hun haren worden verspreid met de wind en vinden op die manier hun weg.
Dit artikel is, vanwege de ernst, in drie tijdschriften gepubliceerd:
Hondensport & Sporthonden, mei 2019 www.hondensport.com (langere versie, met de laatste feiten)
De Politiehond, mei 2019, www.knpv.nl
De Jachthond, juni 2019, www.dejachthond.nl (langere versie, met de laatste feiten)
*Persoonsnamen zijn, uit privacy overweging, aangepast.