De zeemeermin
Beeldschone, zwijgzame solist. Altijd aanwezig op haar uitkijkpost, direct aan zee. De zwaarste windkrachten krijgen haar niet omver. Het vissenmeisje geheel uit brons. In de duinstrook tegenover de vuurtoren siert zij de Noordwijkse boulevard. ‘Mary’ is de naam die zij meekreeg van de Amsterdamse beeldhouwster. Een zeemeermin. In beide handen houdt zij een schelp vast. Op die schelpen zijn symbolen aangebracht. Volksvertelling laat weten dat zij het weer kan voorspellen en wensen in vervulling doet gaan.
Na jaren is zij ruw van haar sokkel gestoten en ontvreemd. ‘Mary’ was spoorloos. De boulevard was niet meer als voorheen. Een Hongaarse beeldhouwer, Peter Gelencsér, schiep een nieuwe zeemeermin met een ander karakter. Evengoed mooi, sierlijk en mysterieus. Elke keer als ik met mijn Mechelse herders langs loop en haar zie, denk ik: zal ik het wagen? Zal ik eens een wens doen? Iedereen heeft wensen. Ook ik. Toch is het er nog niet van gekomen, in al die jaren dat ik haar aanschouw. Dat ik langs loop. Soms wel zes keer op een dag.
Als Prins zijn poot tegen haar dreigt op te tillen, roep ik hem terug. Ongegeneerd kijkt hij mij dan aan, van achter zijn zwarte masker met zijn hondsbrutale kop. Zo van: ‘hier in het duingebied mag ik toch zeker plassen waar ik wil!’ Dat is zo, maar NIET tegen de zeemeermin. En als ik het vissenmeisje heb gered van een flinke plas-beurt en de vormen van haar staart bewonder, rijst de vraag: hoe beminnen zeemeerminnen?
Onlangs zag ik op een historische tekening uit Mesopotamië, over zee- en watergod Enki, een zeemeerman. Hoofd, armen, torso, aan alles is gedacht bij dit halfmens halfdier figuur. Ik keek nog eens goed. Nou ja, aan bijna alles…
