-NON-FICTIE-
99 jaar oud
Tekstfragment:
‘Kind, word niet zo oud als ik. Het enige waar ik nog hoop op heb, is dat de burgemeester van Haarlem bij mij op bezoek komt als ik 100 jaar oud word. Verder kijk ik uit naar het 3-gangen keuze menu, elke dag. Ik kies het dessert als eerste. Dan wacht ik tot het even mooi weer is, om mij door jou in mijn rolstoel door het hertenpark te laten duwen. Dat is alsof ik door een levend schilderij rol. Zalig. Bij de uitgang, voor ik ons gebouw verlaat, zie ik Philip. Hij wacht elke dag op zijn zoon, maar die komt nooit. In zijn scout mobiel, de meest luxe die er bestaat, crost hij direct na zijn ontbijt naar de entree. Hij wacht en wacht, maar zoonlief heeft andere prioriteiten. Nou, ik wacht niet. Ik heb jou. Jij komt wel. Ik weet dat je daarvoor betaald wordt, door mijn familie, maar dat vind ik niet erg. Je bent er tenminste. En je bent altijd vrolijk. Wil je mijn open been nog even verzorgen. De wens dat de wond zich ooit nog sluit, heb ik laten varen. Mijn lijf heeft niet meer voldoende kracht. Het zal niet meer helen voor ik mijn graf zie. Nou ja. Geef mij mijn vergrootglas eens aan, dan kan ik even lezen, of ga jij voorlezen. Ja, lees mij maar even voor, dan dommel ik weg om daarna het park te bezoeken. Heerlijke dag vandaag, de zon breekt door. Fijn dat je er bent. Begin maar vast met lezen, de gedichtenbundel is aan de beurt. Ho, stop, eerst een kopje thee met een chocolaatje.’
-Elizabeth Catharina is 99 jaar en 10 maanden oud geworden. Helaas heeft zij het bezoek van de burgemeester niet mee mogen maken. Ik dank haar voor alle wijsheid die zij met mij heeft gedeeld en ik dank haar familie voor het vertrouwen in mij als ‘begeleider naar de dood’. Ik zal nooit vergeten hoe ik haar leerde de schermhouding ‘parade riposte’ en ‘parade contra riposte’ aan te nemen. Hoe blij ze daarvan werd. Hoe zij mijn Italiaanse floret bekeek alsof het een 17e eeuws kunstwerk was. En ik zal nooit vergeten hoe zij vertelde dat haar vader, die herenboer was, zijn paarden ter beschikking stelde aan WOI. De paarden keerden na de oorlog terug naar de boerderij, verzwakt. Kort daarna werden ze geslacht en opgegeten. Dat heeft zij nooit begrepen. Ik ook niet. Rust zacht, lieve Elizabeth-
Isabel Sanders
